In een afgelegen IJslands dorpje probeert de voormalige politieagent Ingimundur de dood van zijn vrouw te verwerken, die twee jaar eerder omkwam bij een auto-ongeluk. De bouw van een nieuw huis en het gezelschap van zijn kleindochter geven hem de nodige afleiding, maar geplaagd door onderhuidse woede en onrust zoekt hij een zondebok voor zijn verlies. Die vindt hij als hij het vermoeden krijgt dat zijn vrouw een affaire had met een dorpsgenoot. Zijn groeiende obsessie om de waarheid te achterhalen loopt uit de hand wanneer hij niet alleen zichzelf, maar ook zijn geliefde kleindochter in gevaar brengt.

A White, White Day is een spannend IJslands drama over rouw, wraak en liefde.
De film van regisseur Hlynur Pálmason werd internationaal bejubeld vanwege de visueel overrompelende beelden en het sterke acteerwerk van Ingvar Sigurðsson (Of Horses and Men) die in Cannes voor zijn vertolking bekroond werd met de Rising Star Award van de Semaine de la Critique.

Première.

Drie iconische rampplekken: de ontplofte kerncentrale in Tsjernobyl, het door een aardbeving getroffen Italiaanse stadje Amatrice en het door een burgeroorlog verwoeste historische hart van Aleppo in Syrië. Tegen het decor van verdwenen en opkomend toerisme laat Once the dust settles zien hoe de bewoners hun rampzalige geschiedenis verwerken en hun leven weer opbouwen.

Een nieuwe documentaire van John Appel!

Claude Lelouchs digitaal gerestaureerde portret van de belevenissen van vier muzikale families voor, tijdens en na de Tweede Wereldoorlog maakte bij verschijning in 1981 grote indruk, vooral door de finale met de wervelende choreografie bij Maurice Ravels Boléro.

Claude Lelouch (1937) – die met François Truffaut, Jean-Luc Godard en Louis Malle tot de gezichtsbepalende regisseurs van de Franse naoorlogse cinema behoort – kreeg voor zijn tweeëntwintigste lange speelfilm maar liefst vier César-nominaties; op het Cannes Film Festival draaide Les uns et les autres in de competitie en won het de Technische Grote Prijs (beste geluid).

De film volgt de levens van vier muzikale stellen en hun kinderen tussen 1936 en 1980, het jaar waarin de Amerikaanse Glenn en Suzan, Simon en Anne uit Parijs, de Duitse Karl en Madga en het Russische koppel Boris en Tatjana elkaar treffen op een UNICEF-gala. De muziek is wat de personages – werkzaam in de jazz, het variété, de klassieke muziek en het ballet – verbindt, ondanks de grote verschillen in levensloop. De liefde voor de muziek brengt alle personages bij elkaar in de wervelende finale, met een door Maurice Béjart gechoreografeerde opvoering van Ravels Boléro.

Net als in Toute une vie (1974) en het latere Les misérables (1995) is de Tweede Wereldoorlog het scharnierpunt in Lelouchs vertelling. De half-joodse regisseur, die opgroeide onder de bezetting, laat dit thema vaak terugkomen in zijn films: in Les uns et les autres treedt een van de protagonisten op voor de nazi’s, een ander wordt afgevoerd naar het concentratiekamp.
Les uns et les autres – met James Caan, Fanny Ardant en Geraldine Chaplin in de hoofdrollen – is een van muziek, dans en levensdrift vervulde historische sage die ons van de politiek roerige jaren dertig via WOII en de Algerijnse oorlog naar het heden brengt. De film ademt muziek, de dialogen zijn beperkt; de dramatische kracht van Lelouchs ode aan het leven rust voor een belangrijk deel op de – tijdens het draaien opgenomen – score van Michel Legrand en Francis Lai. De laatste schreef de muziek voor de meeste van Lelouchs films.

De digitale restauratie (2K) van Les uns et les autres werd uitgevoerd door de teams van Eclair Group onder (gedeeltelijke) supervisie van Claude Lelouch. De restauratoren hadden de beschikking over het 35mm-cameranegatief en een interpositief, beide in kleur. Krassen, kabels, regen en andere slijtageplekken zijn behandeld evenals als geluidslekken en andere beschadigingen op de magnetische geluidsband.

Het leven lacht Pierre Jarjeau (Guillaume Canet, Le grand bain, Doubles vies) tegemoet. Na een avontuur als cowboy in Wyoming keert hij terug naar huis, klaar om met zijn verloofde Claire (Veerle Baetens, The Broken circle Breakdown) het boerenbedrijf van zijn ouders over te nemen.
Twintig jaar later hebben de boerderij en het gezin zich uitgebreid, maar staat het water Pierre aan de lippen.

Au nom de la terre (in naam van het land) is een intiem familiedrama over een worstelend boerengezin dat zich staande probeert te houden in een tijd waarin landbouwdiscussies hoog oplaaien. De film is bovendien een zeer persoonlijk verhaal van debuterend regisseur Edouard Bergeon, die Au nom de la terre in naam van zijn vader maakte; een bevlogen boer die tientallen jaren vocht voor zijn bestaan en daar een hoge prijs voor betaalde.

De Roemeense politie agent Cristi is in Boekarest informant voor de lokale maffia. Er wordt een complot gesmeed om de corrupte zakenman Zsolt uit de gevangenis te bevrijden. Om zonder risico met zijn handlangers te kunnen communiceren vertrekt hij naar het bergachtige Canarische eiland La Gomera om daar te worden onderwezen in de inheemse fluittaal “El Silbo Gomero”. Een taal die daar sinds oudsher door de lokale bevolking gebruikt wordt om over grote afstanden berichten te kunnen doorgeven. Samen met femme fatale Gilda moet hij proberen onder de radar te blijven en laveren tussen verraad en bedrog.

Met de intelligente neo-noir film The Whistlers maakte de Roemeense filmmaker Corneliu Porumboiu (12:08 East of Bucharest, Police Adjective) voor het eerst een film buiten zijn geboorteland maar de corruptie binnen de Roemeense samenleving is het terugkerende onderwerp van de film.
Porumboiu was een van de belangrijkste leden van de Roemeense New Wave die in de vroege jaren 2000 ontstond en zich kenmerkte door scherpe portretten van een samenleving die overgaat van communisme naar kapitalisme. Zijn films onderscheiden zich door hun nauwkeurig waargenomen realisme, minimalisme en donkere humor.
The Whistlers werd genomineerd voor een Gouden Palm op het Filmfestival van Cannes en ontving nominaties op vele internationale filmfestivals.

Het leven lacht Pierre Jarjeau (Guillaume Canet, Le grand bain, Doubles vies) tegemoet. Na een avontuur als cowboy in Wyoming keert hij terug naar huis, klaar om met zijn verloofde Claire (Veerle Baetens, The Broken circle Breakdown) het boerenbedrijf van zijn ouders over te nemen.
Twintig jaar later hebben de boerderij en het gezin zich uitgebreid, maar staat het water Pierre aan de lippen.

Au nom de la terre (in naam van het land) is een intiem familiedrama over een worstelend boerengezin dat zich staande probeert te houden in een tijd waarin landbouwdiscussies hoog oplaaien. De film is bovendien een zeer persoonlijk verhaal van debuterend regisseur Edouard Bergeon, die Au nom de la terre in naam van zijn vader maakte; een bevlogen boer die tientallen jaren vocht voor zijn bestaan en daar een hoge prijs voor betaalde.

In een afgelegen IJslands dorpje probeert de voormalige politieagent Ingimundur de dood van zijn vrouw te verwerken, die twee jaar eerder omkwam bij een auto-ongeluk. De bouw van een nieuw huis en het gezelschap van zijn kleindochter geven hem de nodige afleiding, maar geplaagd door onderhuidse woede en onrust zoekt hij een zondebok voor zijn verlies. Die vindt hij als hij het vermoeden krijgt dat zijn vrouw een affaire had met een dorpsgenoot. Zijn groeiende obsessie om de waarheid te achterhalen loopt uit de hand wanneer hij niet alleen zichzelf, maar ook zijn geliefde kleindochter in gevaar brengt.

A White, White Day is een spannend IJslands drama over rouw, wraak en liefde.
De film van regisseur Hlynur Pálmason werd internationaal bejubeld vanwege de visueel overrompelende beelden en het sterke acteerwerk van Ingvar Sigurðsson (Of Horses and Men) die in Cannes voor zijn vertolking bekroond werd met de Rising Star Award van de Semaine de la Critique.

Vrouw in Beeld.

In "Ze noemen me baboe" verbeeldt regisseur Sandra Beerends het boeiende levensverhaal van de Javaanse Alima.
Op de vlucht voor een gedwongen huwelijk vindt Alima in de jaren veertig werk als baboe (kindermeisje) voor een Nederlandse familie. Ze reist met hen mee naar Nederland, waar ze wordt beïnvloed door Indonesische studenten die dromen over een onafhankelijk Indonesië. Bij terugkomst komt haar Nederlandse familie tijdens de Japanse bezetting in een kamp terecht. Daardoor verliest Alima haar familie, werk en huis. Ze wordt verliefd op onafhankelijkheidsstrijder Riboet en raakt zwanger. Als Riboet na de capitulatie omkomt bij een politionele actie, wil haar familie dat ze ‘eerzaam’ trouwt met haar zwager, maar Alima kiest ervoor om als alleenstaande moeder met haar dochter haar eigen weg te gaan in het onafhankelijke Indonesië.

Beerends vertelt Alima’s verhaal met archiefbeelden, geluid, muziek en een vertelstem. Alima praat met haar vroeg overleden moeder, die ze altijd bij haar voelt. Zo horen we van haar verwachtingen, angsten en verlangens.
Het verhaal van Alima staat symbool voor de verhalen van de baboes als beroepsgroep. Het toont de ingewikkelde koloniale relatie waarin zij zich als ‘bijna familie’ bevonden. Ze waren de spil van het Nederlandse familieleven in voormalig Nederlands-Indië, maar behoorden nooit echt tot die familie. In de roerige tijd rond de Tweede Wereldoorlog zorgde dat voor heftige dilemma’s en loyaliteitsconflicten.

Première.

Drie iconische rampplekken: de ontplofte kerncentrale in Tsjernobyl, het door een aardbeving getroffen Italiaanse stadje Amatrice en het door een burgeroorlog verwoeste historische hart van Aleppo in Syrië. Tegen het decor van verdwenen en opkomend toerisme laat Once the dust settles zien hoe de bewoners hun rampzalige geschiedenis verwerken en hun leven weer opbouwen.

Een nieuwe documentaire van John Appel!

Jacob woont in de stad en droomt ervan om net als zijn vader architect te worden. In eerste instantie heeft hij niet zoveel zin om bij familie te gaan logeren als zijn vader voor langere tijd op reis gaat. Zijn nichtje Mimmi is een dapper meisje met een grote mond en zijn oom is ervan overtuigd dat hij piraat is. Ze wonen in een buitenwijk. De kinderen leren elkaar echter steeds beter begrijpen en met een groep pratende honden, smeden ze samen plannen om hun prachtige park te redden uit de handen van een projectontwikkelaar.

Deze kleurrijke en levendige animatiefilm in de geest van Pluk van de Petteflet werd geregisseerd door Edmunds Jansons. Het verrassende avontuur is gebaseerd is op het boek Dogtown van de Letse kinderboeken schrijfster Luize Pastore.
Haar Engelstalige debuut viel in de prijzen # best new kids books 2018 Guardian pick.

Het contemplatieve Dust in the Wind is het verhaal van een jeugdliefde die op de proef wordt gesteld.
Een Chinese jongeman trekt van het platteland naar Taipeh om geld te verdienen, samen met zijn meisje. Ze zweren elkaar eeuwig trouw. Wanneer de jongeman uit dienst komt blijkt het meisje echter getrouwd, hem rest niets anders dan terug te keren naar het dorp, waar slechts zijn grootvader wacht.
In een ogenschijnlijk simpele vertelling weet Hou Hsiao-hsien de verschillen tussen het platteland en de grote stad raak te treffen; ook de desillusie van de hoofdpersoon was destijds voor veel jonge (Taiwan-)Chinezen herkenbaar.

Première.

Mrs Lowry and Son vertelt het verhaal van de inmiddels gevierde Britse kunstenaar L.S. Lowry en de getroebleerde relatie met zijn aan bed gekluisterde, dominante moeder. Werkend als huurincasseerder mengt Lowry zich overdag tussen de fabriekswerkers op de straten van Salford. Zijn vrije uren besteedt hij aan het maken van zijn schilderijen en de zorg voor zijn moeder, die zijn artistieke ambities enkel bekritiseert.

Première.

In haar nieuwe documentaire duikt Oeke Hoogendijk (Het Nieuwe Rijksmuseum) in de wereld van de oude meesters.
Mijn Rembrandt is naar eigen zeggen ‘an epic art-thriller’ geworden, waarin de filmmaakster een fascinerend inzicht geeft in wat het werk van de Nederlandse meester zo bijzonder maakt en waarom zijn kunst mensen zo diep raakt. In een filmische mozaïek van aangrijpende verhalen leidt de grenzeloze passie voor Rembrandts schilderijen tot dramatische ontwikkelingen en verrassende plotwendingen. Terwijl we deelgenoot worden van de intieme band tussen verschillende liefhebbers en ‘hun’ Rembrandt, brengt de Franse baron Éric de Rothschild twee Rembrandts op de markt. Dit is het begin van een verbeten politieke strijd tussen het Rijksmuseum en het Louvre.
Ook volgt de film de aristocratische kunsthandelaar Jan Six als hij niet één, maar twee ‘nieuwe’ schilderijen van Rembrandt op het spoor lijkt te zijn. Deze zenuwslopende ontdekkingsreis lijkt zijn grootste jongensdroom waar te maken, maar Hoogendijks camera is er ook bij als zijn wereld ineen dreigt te storten wanneer hij ervan wordt beschuldigd een afspraak met een andere kunsthandelaar te hebben verbroken.

Mijn Rembrandt is ‘een prachtige ode aan kunst van eigen bodem’ (Vogue) en ging op het IDFA (International Documentary Filmfestival Amsterdam) in wereldpremière in een uitverkocht Koninklijk Theater Carré.